راه خروج از این ظلمت، تعیین تکلیف مردم با استبداد موجود در انتخاباتی آزاد و نظارت شده از سوی مراجع ذیصلاح بین المللی است ...
هم میهنان عزیز!
چند ماه پیش، مردم ایران در اعتراض به تقلب انتخاباتی رژیم حاکم به خیابان ها ریختند. اما، اعتراض هایشان نه تنها نادیده گرفته شد، بلکه با سرکوب بی امان، ریختن خون بیگناهان، زندانی کردن معترضان، و شکنجه و تجاوز وحشیانه به آنان در زندان روبرو گردید. این واکنش ها به شکل گرفتن جنبشی مردمی در ایران انجامید که جنبش سبز نامیده می شود. این جنبش را خود مردم شکل و سازمان داده اند. ماه های متمادی است که این جنبش ادامه دارد و اکنون نه تنها در پایتخت، که به همه‍ی شهرهای مهم کشور تا دورترین نقطه های ایران کشیده شده است. در خارج از کشور، صدها هزار ایرانی پراکنده در چهار گوشه‍ی جهان، با قلم و بیان و برپا کردن تظاهرات متعدد، پشتیبانی خود را از این جنبش نشان داده اند. مردم دیگر کشورهای متمدن و دموکراتیک جهان نیز، بویژه نویسند گان، هنرمندان و سیاستمداران آزادیخواه، که ناظر فداکاری ها و جانبازی های مردم ایران هستند، به حمایت از خواست های برحق این مردم برخاسته اند، چندان که اخبار و تحلیل های مربوط به جنبش سبز مردم ایران اکنون سر فصل روزانه‍ی رسانه های جهان شده است.
در چنین شرایطی است که برخی از نامداران سیاسی در داخل و خارج کشور نظرها و پیشنهادهای خود را در چاره اندیشی برای خروج حاکمیت فعلی از بحرانی که در آن دست و پا می زند، نوشته و منتشر کرده اند.
ما امضا کنندگان این بیانیه، با عنایت به رویدادها و با توجه به ویژگی های جنبش سبز مردم ایران، ضمن تاکید برحمایت بی دریغمان ازاین جنبش، اعلام می داریم:
سبز، نماد حرکت زنان و مردانی است که به درایت شهروندی رسیده اند، مردمی که پس از تجربه ای سی ساله از زیستن در نظام استبداد دینی، اکنون به بهای خون جوانان خود اعلام می دارند که دیگر نمی خواهند در قالب هیچ گونه رهبری ذوب شوند. این مردم، با پذیرش حق دگر بودی و دگر اندیشی، در عمل نشان داده اند که کثرت گرا هستند و شکی باقی نگذاشته اند که دیگر مجذوب هیچ مرام یا آیین سیاسی تمامیت خواهی نخواهند شد. آیا انصاف و وجدان بشری حکم می کند که به نام مصلحت اندیشی، خواست شهروندی مردمی با چنین بلوغ سیاسی مشروط به شرایط نهادهای قدرت استبداد دینی موجود شود؟
تاریخ نشان داده است که در روزهای پایانی هر نظام تمامیت خواهی، رجالی به خیال خیر و برخی برای منافع خود، راه برونرفت از بحران را در لابلای تارهای تنیده‍ی نظام موجود می جویند. اما، آیا گواهی از تاریخ سراغ داریم که با جا به جا شدن صندلی ها روی کشتی نظامی خود کامه، آن هم از نوع استبداد دینی، از غرق شدن کشتی در دریای خروشانِ حرکتِ مردمی بیدار، جلو گیری شده باشد؟ آیا نمی شنویم که آهنگ درونی و قلبی جنبش سبز مردم ایران، صدای ناقوس پایان حکومت ولایی است؟
هم میهنان عزیز!
ما، به عنوان بخشی کثرت باور از حامیان جنبش سبز مردم ایران، ضمن پشتیبانی از مطالبات مطرح شده در بیانیه‍ی هفدهم مهندس میرحسین موسوی، با درک ضرورت زمان ولزوم همبستگی، بر این عقیده ایم که:
حکومت دینی، برای حفظ خود، میان مناسبات آزاد مردم با یکدیگر از یک سو، و با جهان خارج از سوی دیگر، پرده ای ظلمانی می کشد. راه خروج از این ظلمت، و از فقر و ستم برخاسته از آن، نخست تعیین تکلیف مردم با استبداد موجود در انتخاباتی آزاد و نظارت شده از سوی مراجع ذیصلاح بین المللی، و آن گاه، برپایی نظامی مبتنی بر جدایی نهادِ دولت از نهادِ دین، در قالب اعلامیه‍ی جهانی حقوق بشر، تفکیک قوای قانونگذاری، اجرایی و قضایی، وحفظ استقلال قوه ی قضایی، با آرای آزادانه‍ی مردم ایران است. دل بستن به اصلاح در چارچوب نظام خودکامه‍ی ولایت مطلقه‍ی فقیه، که در قانون اساسی کنونی رسمیت یافته است، دور از واقع بینی و نادیده گرفتن خواست های ریشه دار مردمی است که جنبش سبز را به راه انداخته اند.
بیم آن می رود که پافشاری بر این گونه مواضع و چشم بستن بر واقعیات موجود، به عواقبی بسیار ویرانگر و خطرناک برای میهن عزیزمان ایران بینجامد.
ماشاالله آجودانی، شهریار آهی، پگاه احمدی، رامین احمدی، فریدون احمدی، صدرالدّین الهی، نادره اویسی، حسین باقرزاده، نامدار بقایی یزدی، شهرنوش پارسی پور، باقر پرهام، رامین پرهام، محمد جلالی (م. سحر)، هرمز حکمت، آرامش دوستدار، حسن رجب نژاد، ناصر رحیمی نژاد، فتحیه زرکش یزدی، فرج سرکوهی، ماشاالله سلیمی، شاهین فاطمی، سعید قاسمی نژاد، شیما کلباسی، منصور کوشان، عبدالمجید مجیدی، عباس معروفی، منوچهر مقصودنیا، حسن منصور، شاهین نجفی، علی نگهبان، حسین نوش آذر
چند ماه پیش، مردم ایران در اعتراض به تقلب انتخاباتی رژیم حاکم به خیابان ها ریختند. اما، اعتراض هایشان نه تنها نادیده گرفته شد، بلکه با سرکوب بی امان، ریختن خون بیگناهان، زندانی کردن معترضان، و شکنجه و تجاوز وحشیانه به آنان در زندان روبرو گردید. این واکنش ها به شکل گرفتن جنبشی مردمی در ایران انجامید که جنبش سبز نامیده می شود. این جنبش را خود مردم شکل و سازمان داده اند. ماه های متمادی است که این جنبش ادامه دارد و اکنون نه تنها در پایتخت، که به همه‍ی شهرهای مهم کشور تا دورترین نقطه های ایران کشیده شده است. در خارج از کشور، صدها هزار ایرانی پراکنده در چهار گوشه‍ی جهان، با قلم و بیان و برپا کردن تظاهرات متعدد، پشتیبانی خود را از این جنبش نشان داده اند. مردم دیگر کشورهای متمدن و دموکراتیک جهان نیز، بویژه نویسند گان، هنرمندان و سیاستمداران آزادیخواه، که ناظر فداکاری ها و جانبازی های مردم ایران هستند، به حمایت از خواست های برحق این مردم برخاسته اند، چندان که اخبار و تحلیل های مربوط به جنبش سبز مردم ایران اکنون سر فصل روزانه‍ی رسانه های جهان شده است.
در چنین شرایطی است که برخی از نامداران سیاسی در داخل و خارج کشور نظرها و پیشنهادهای خود را در چاره اندیشی برای خروج حاکمیت فعلی از بحرانی که در آن دست و پا می زند، نوشته و منتشر کرده اند.
ما امضا کنندگان این بیانیه، با عنایت به رویدادها و با توجه به ویژگی های جنبش سبز مردم ایران، ضمن تاکید برحمایت بی دریغمان ازاین جنبش، اعلام می داریم:
سبز، نماد حرکت زنان و مردانی است که به درایت شهروندی رسیده اند، مردمی که پس از تجربه ای سی ساله از زیستن در نظام استبداد دینی، اکنون به بهای خون جوانان خود اعلام می دارند که دیگر نمی خواهند در قالب هیچ گونه رهبری ذوب شوند. این مردم، با پذیرش حق دگر بودی و دگر اندیشی، در عمل نشان داده اند که کثرت گرا هستند و شکی باقی نگذاشته اند که دیگر مجذوب هیچ مرام یا آیین سیاسی تمامیت خواهی نخواهند شد. آیا انصاف و وجدان بشری حکم می کند که به نام مصلحت اندیشی، خواست شهروندی مردمی با چنین بلوغ سیاسی مشروط به شرایط نهادهای قدرت استبداد دینی موجود شود؟
تاریخ نشان داده است که در روزهای پایانی هر نظام تمامیت خواهی، رجالی به خیال خیر و برخی برای منافع خود، راه برونرفت از بحران را در لابلای تارهای تنیده‍ی نظام موجود می جویند. اما، آیا گواهی از تاریخ سراغ داریم که با جا به جا شدن صندلی ها روی کشتی نظامی خود کامه، آن هم از نوع استبداد دینی، از غرق شدن کشتی در دریای خروشانِ حرکتِ مردمی بیدار، جلو گیری شده باشد؟ آیا نمی شنویم که آهنگ درونی و قلبی جنبش سبز مردم ایران، صدای ناقوس پایان حکومت ولایی است؟
هم میهنان عزیز!
ما، به عنوان بخشی کثرت باور از حامیان جنبش سبز مردم ایران، ضمن پشتیبانی از مطالبات مطرح شده در بیانیه‍ی هفدهم مهندس میرحسین موسوی، با درک ضرورت زمان ولزوم همبستگی، بر این عقیده ایم که:
حکومت دینی، برای حفظ خود، میان مناسبات آزاد مردم با یکدیگر از یک سو، و با جهان خارج از سوی دیگر، پرده ای ظلمانی می کشد. راه خروج از این ظلمت، و از فقر و ستم برخاسته از آن، نخست تعیین تکلیف مردم با استبداد موجود در انتخاباتی آزاد و نظارت شده از سوی مراجع ذیصلاح بین المللی، و آن گاه، برپایی نظامی مبتنی بر جدایی نهادِ دولت از نهادِ دین، در قالب اعلامیه‍ی جهانی حقوق بشر، تفکیک قوای قانونگذاری، اجرایی و قضایی، وحفظ استقلال قوه ی قضایی، با آرای آزادانه‍ی مردم ایران است. دل بستن به اصلاح در چارچوب نظام خودکامه‍ی ولایت مطلقه‍ی فقیه، که در قانون اساسی کنونی رسمیت یافته است، دور از واقع بینی و نادیده گرفتن خواست های ریشه دار مردمی است که جنبش سبز را به راه انداخته اند.
بیم آن می رود که پافشاری بر این گونه مواضع و چشم بستن بر واقعیات موجود، به عواقبی بسیار ویرانگر و خطرناک برای میهن عزیزمان ایران بینجامد.
ماشاالله آجودانی، شهریار آهی، پگاه احمدی، رامین احمدی، فریدون احمدی، صدرالدّین الهی، نادره اویسی، حسین باقرزاده، نامدار بقایی یزدی، شهرنوش پارسی پور، باقر پرهام، رامین پرهام، محمد جلالی (م. سحر)، هرمز حکمت، آرامش دوستدار، حسن رجب نژاد، ناصر رحیمی نژاد، فتحیه زرکش یزدی، فرج سرکوهی، ماشاالله سلیمی، شاهین فاطمی، سعید قاسمی نژاد، شیما کلباسی، منصور کوشان، عبدالمجید مجیدی، عباس معروفی، منوچهر مقصودنیا، حسن منصور، شاهین نجفی، علی نگهبان، حسین نوش آذر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
سلام
از اینکه نظر خود را راجع به این نوشته اعلام می کنید، متشکریم.
در اولین زمان ممکن پاسخ شما را خواهیم داد.
-------------------------------------------------
Hi.
Tank you for your comment about this post.
Answer your comment ASAP