تحول در طیف حامیان احمدی‌نژاد در صد روز پس از تحلیف

در روز ۱۴ مرداد ۱۳۸۸در حالی که معترضان شوک زده از نتیجه اعلام شده انتخابات هنوز در خیابان های اطراف بهارستان بودند، محمود احمدی نژاد به عنوان رییس جمهوری ایران در برابر مجلس حاضر شد.

در آن روز این تصور هنوز وجود داشت که ممکن است با مرور زمان از شدت اعتراضات کاسته شود و آقای احمدی نژاد و متحدان و حامیانش بتوانند بر اوضاع مسلط شوند، اما شرایط به گونه ای دیگر رخ نمود.
به نظر می رسد در صد روز گذشته آقای احمدی نژاد نه تنها توفیقی در کاستن از اعتراضات نداشته است، بلکه حتی حامیان سیاسی خود را هم دچار دو دستگی کرده است.
جناح های معتدل تری از اصول گرایان که در یکی دو ماه اول می کوشیدند با پادرمیانی اوضاع را آرام کنند به تدریج به حاشیه رفته اند و به تعبیر منتقدانی مانند سراج الدین میردامادی روزنامه نگار در پاریس، آقای احمدی نژاد تلاشی برای جلب رضایت جناح های معتدل اصولگرا از خود نشان نداده است.
به باور آقای میردامادی، دولت در عمل ترجیح داده است تا تنها بر اقشار و طیف هایی تکیه کند که وابستگی نزدیکی به دولت دارند.
به گفته او، آقای احمدی نژاد در دولت جدید خود عمدتا بر نیروهایی تکیه دارد که در دوره قبلی آن ها را از نیروهای مسلح و بسیج جدا و به بدنه اداری کشور منتقل کرد و در دوره جدید این نیروها در بخش های اداری ارتقای مقام یافته اند.
همچنین گروهی از ناظران معتقدند که افزایش حمایت آشکار آیت الله علی خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی از دولت، سبب شده است که طیف هایی از کسانی که در انتخابات از متحدان آقای احمدی نژاد بودند، راه سکوت را در پیش بگیرند.
به گفته آقای احمد سلامتیان، تحلیل گر سیاسی در پاریس، اصول گراها هم دورنمای خوبی برای مسیر دولت نمی بینند، اما به دلیل حمایت آشکار رهبر جمهوری اسلامی از بیان دیدگاه های انتقادی خود پرهیز می کنند.
برخی از ناظران عقیده دارند که رهبران عمده روحانیت سنتی و حامیان سیاسی اصولگرای دولت از رفتار دولت راضی نیستند، اما شتاب گرفتن جریان اعتراضات باعث شده است که به تعبیر حسن شریعتمداری، تحلیل گر مسایل ایران در آلمان، در انتظار سیر تحولات بنشینند.
البته در میان حامیان انتخاباتی دولت دهم کسانی هم بوده اند که اکنون از اوضاع راضی هستند و آقای شریعتمداری معتقد است که سپاه پاسداران بیشترین بهره را از اوضاع کنونی برای به دست گرفتن موقعیت های مهم سیاسی و اقتصادی برده است.
همچنین در شرایطی که میزان نارضایتی متحدان سیاسی دولت هم در حال افزایش است، به نظر ناظرانی مانند آقای سلامتیان، ادامه حیات دولت به قیمت افزایش بار مسولیت رهبر ایران ممکن شده است.
به باور آقای سلامتیان، با قرار گرفتن همه مسوولیت ها بر دوش رهبر ایران، عملا در حالتی شبیه به سال های پیش از انقلاب سال ۱۳۵۷ تداوم نظام جمهوری اسلامی در عمل در همه زمینه ها متکی به ادامه حیات و عملکرد و توانایی ذهنی و فکری یک فرد، یعنی آیت الله علی خامنه ای است.
صد روز پس از آغاز به کار دولت دهم در ایران، به نظر می رسد در شرایط انزوای دولت، اتکای آن به رهبر جمهوری اسلامی روز به روز بیشتر شده است و این شرایطی که حفظ ثبات سیاسی را برای کل حاکمیت جمهوری اسلامی با دشواری بیشتری روبرو می کند.